De Warme Schepen: Antwerpen

Habbekrats en Overkop, 2 klinkende namen in het jeugdwerk,bezetten in de historische binnenstad van Antwerpen samen een jeugdcentrum van maar liefst 2000 m2. De grote aantrekkingspool van het gebouw is de grote overdekte speelplaats, compleet met klimmuren, skateramps en een huiveringwekkend hoogteparcours. Een verdieping lager kunnen de jongeren terecht in de boksring met fitness of in de futuristische cyberroom.

Dit is dé plaats bij uitstek om een stevige boom op te zetten over het mentaal welzijnsbeleid van de stad. Dat doen we met schepen van Onderwijs en Jeugd, Jinnih Beels. Een bevlogen politica die weet waarover ze praat én zichzelf durft bloot te geven.

Niet alleen het aantal jongeren dat tijdens corona van de radar verdween is alarmerend, ook het aantal vroegtijdige schoolverlaters is problematisch. Niet?

Beels: “Inderdaad. Maar liefst 22 % van onze jongeren verlaat de schoolbanken zonder diploma. Dat is het dubbele van het Vlaams gemiddelde. Als je het heel zwart-wit bekijkt, betekent dit dat er voor die jongeren geen zinvolle toekomst is. We weten dus niet of die jongeren werk gaan vinden, een eigen huis gaan kunnen kopen, een gezin kunnen stichten en dus zichzelf ten volle kunnen ontplooien. Dat zijn dramatische cijfers en daar zijn wij als beleid mede verantwoordelijk voor.”

“Het probleem is natuurlijk ook dat het niet makkelijk is om als puber in het leven te staan. Je wil van alles ontdekken, je bent op zoek naar je identiteit, en het gaat niet altijd even goed. En wat ik de samenleving in zijn totaliteit heel erg kwalijk neem, is dat wij verwachten dat iedereen altijd presteert. En dat we neerkijken op jongeren die afhaken omwille van welke goede reden dan ook."

“Corona heeft dat wel extra in de kijker gezet. En we zijn daar echt mee aan de slag gegaan. We hebben ons aangesloten bij Warme Steden en hebben onder andere een jeugdwelzijnsoverleg opgericht met verschillende stakeholders. We hebben dus wel inhaalbewegingen gedaan, maar het heeft wel wat gekost. Jongeren hebben een prijs moeten betalen vooraleer wij als beleidsmakers en samenleving zijn wakker geschoten. Maar weet je hoe dat komt? Meten is weten. En het is nu eenmaal zo dat we de toekomstige maatschappelijke schade van jongeren die mentaal afhaken niet kunnen becijferen.”

Toch heb je op die 3 jaar dat je bezig bent al heel wat mooie dingen verwezenlijkt.

Beels: “Met een project zoals “Take Over ’t Stad” geven we een forum aan onze jongste inwoners en tonen we dat onze slogan ‘voor, door en met jongeren’ geen holle woorden zijn. Waar ik ook enorm trots op ben, is dat we er in geslaagd zijn om binnen heel Antwerpen voor gezonde maaltijden in de kleuter- en lagere school te zorgen. Dat is zeker niet evident. Want de grootste weerstand kwam van de scholen zelf. En ik begrijp dat ook. Want zij dachten ‘oei, dat komt er dan ook weer eens bij’. Maar de essentie van het verhaal is, dat je iedere leerling de kans wil geven om te leren. Maar om te leren en presteren moet je aandachtig kunnen zijn. En als je een lege buik hebt, of een brooddoos gevuld met koude frieten en curryworst, dan gaat dat niet. Het zijn echt verschrikkelijke taferelen die leerkrachten onder ogen krijgen.”

“Natuurlijk is ook de Warme Williamcampagne heel waardevol. Hiermee tonen we als stad dat we kwetsbaarheid niet als iets negatiefs zien, maar als een positief gegeven. De beer belichaamt gezelligheid en de aaibaarheidsfactor die onze samenleving wel eens wat meer zou mogen hebben.”

Kan jij je zelf kwetsbaar opstellen?

Als je het moeilijk hebt, heb je dan een Warme William aan je zijde staan?

Beels: “Ik vind elke dag een reden om te stoppen met wat ik aan het doen ben, maar ik vind er ook elke dag 10 om verder te doen. De Warme Williams in mijn leven zijn natuurlijk mijn gezin en mijn vrienden, maar ik heb de eer om als schepen de Antwerpenaar te vertegenwoordigen. Ik kom regelmatig mensen tegen die dan zeggen: ‘bedankt om de moeite te doen en voor mij op te komen’. En zo iemand is voor mij ook een Warme William. Want dat is iemand die ik absoluut niet ken, die de moed heeft om me aan te spreken, en wiens situatie misschien veel penibeler is dan die van mij. Daar word ik oprecht emotioneel van. Je moet het maar doen hé, naar iemand toestappen en ‘dank u’ zeggen.”

Is het de winterkou die zich rond de Luistermobiel vleit waardoor we dichter bij elkaar komen, of ligt het aan de enthousiaste jeugdwerkers wier gloed op het nabijgelegen pleintje niet alleen de aanwezige jongeren warm maakt. Feit is dat het gesprek steeds persoonlijker wordt. Als je het verhaal van Jinnihs afkomst nog niet eerder hoorde is onderstaande video zeker aan te raden. Ook de waarden die ze zelf wil doorgeven aan haar zoon komen aan bod.